küçük hikayeler

"Hayatımda bundan sonra ne olacak?" diye kendime soru sorup cevap verememekten yoruldum.Çünkü bilmiyorum.İyi veya kötü hiçbir fikrim de yok.Sahi ne olacak böyle?Nereye kadar devam edecek?
Nerede bu beni olağanüstü mutlu edecek,hayatımı değiştirecek,kendime getirecek ya da beni benden alacak mucize?
Bilmiyorum.

Hergün kendime bir yeni sıkıntı yaratarak daha fazla yaşayamam sanırım.Böyle devam edemez.Hayal ettiğim şeyler bende olmalı artık.Artık onlar bana gelmeli,benim olmalı.Çok fazla şey istemiyorum aslında.İş ve aşk hayatım düzene girsin istiyorum sadece.

Bugüne kadar hayatımdaki en özel insanları kırmaya başladım.Git gide insanlardan uzaklaşıyorum.Herşeyin farkındayım ama bilinçli yapmıyorum.İkisi çok farklı şeyler.Engel olamıyorum.Gözyaşlarım daha çok ortaya çıkmaya başladı.Sinir ve strese bağlı olarak kalp çarpıntılarım da.
Sanırım bu bi sendrom.Ne sendromu bilmiyorum adı yok bende.

Kendimi işe yaramaz hissediyorum.Güvenimi de kaybetmeye başladım sanırım.
Neyse ki her koşulda yanımda olan bir ailem var.Onlar olmasaydı ne olurdu ben hiç bilmiyorum.Bilmek de istemiyorum zaten.Onlar hep olsunlar.

Bu aralar yapabildiğim tek şey geçmişi düşünmemek.Ve bu beni inanılmaz rahatlatıyor.O kadar canım sıkılmasına rağmen,kendimi sorgulamama,hayatı sorgulamama ve bi çıkmaz içinde olmama rağmen geçmişime takılıp kalmamam beni mutlu ediyor.

İnsan hata yapabiliyor.Nasıl oluyor bilmiyorum.Nasıl bi düşünce?oluyor işte.Bana göre hata olan şeyler başkasına göre hata olmayabilir bilemem.Ama yaptığım şeyler bana göre hatadır.Düşünmesem de,takılı kalmasam da hep öyle olacaklar.Belki de böylesi daha iyi.Bundan sonrası için,tekrarlamamak için.Hepsi benim sonu gelmemiş küçük hikayelerimdir belki de.Ya da benim sonunu getirmek istemediğim.

Bundan sonra başlayacağım ilk küçük hikayem,büyüsün kocaman olsun,sonu benim ömrüm kadar olsun.
Mucize olsun..

"U" dönüşü

Bugün geleceğim hakkında güzel planlar yaptım.
İşin en güzel yanı da şu ki yapar yapmaz umutsuzluğa kapılmadım.Yani yapabileceğime inanıyorum.Normalde ben plan yapıp "off yaa bunu yapamam ki ben" deyip vazgeçen bi insanım.Genellikle bu böyledir.Ama bu sefer olmadı.Bu sefer farklı olacak sanırım.
Ha yalnız şöyle bişey var;planlarım resmen u dönüşü yaptı.O kadar söyleyim.Önceden işte efendime söyliyim bi Ankara'da yüksek lisans,işte efendime söyliyim yüksek lisansımı yaparken çalışmak falan vardı.Ama artık yok.Direkt olarak iş hayatına atılarak kendime yepyeni bi düzen kurmayı hedefliyorum.En kısa zamanda hayata geçirmeyi diliyorum.Ayrıca şehrimden ayrılmak gibi bi niyetim de yok artık.Evimde,sevdiklerimle,beni sevenlerle,ailemle,İzmir'de olucam.
Planlarımdaki u dönüşünün sebebini oturup uzunca anlatmak içimden gelmiyor.Sebepler bende kalsın.Zaten o kadar da önemli değil.

Dün Ankara'da yaşadığım ilginç bi olayı paylaşmak istiyorum.
Saat 8 civarlarında 442 numaralı otobüse bindim,havaalanına giden otobüs.Otobüste kimse yok,bomboş.Şoför,ben bir de ortayaşlı bi amcayla teyze var.Ulus'tan genç bi çocuk bindi elinde iki bavulla.Ben de arka taraflarda oturuyorum cam kenarında,kafamı cama yaslamışım yolu izliyorum.Geldi önüme oturdu.Dönüp dönüp camdan yansımama bakıyo.Ben bi rahatsız oldum tabii.Hani bişey derse "noluyoruz arkadaş hayırdır ne ayaksın" falan dicem.
Neyse
Döndü bana dedi ki "Siz iyi misiniz?" şaşırdım kaldım."Evet iyiyim bi sorun mu var?" dedim."İyi görünmüyorsunuz yardıma ihtiyacınız var mı?" dedi."Teşekkür ederim sağolun ama iyiyim ben bi sorun yok." dedim.
Sonra da inmeden önce "Nereye gideceksiniz?" dedi.İzmir dedim.Ben de İstanbul dedi.halbuki sormamıştım.İndikten sonra da "Görüşmek üzere iyi yolcuklar." dedi.Teşekkürler,size de dedim ayrıldık.
Neden böyle bişey yaptı,nerden çıkardı bilemiyorum.Belki beni dalgın görmüştür,ya da yüzüm asıktır falan..Oraya takılmadım.Ama ilgimi çeken şu ki,tanımadığı insanların durumuyla ilgilenen,iyi insanların hala var olduğu.

Esenlikler dilerim efendim.