bir İzmir aşığı olarak: ben

doğma büyüme İzmirliyim (ve kısmetse ölme.).has hem de böyle 7 kuşak falan.ve de tam bi İzmir aşığıyım.hem de öyle sadece Konak'ı Alsancak'ı Karşıyaka'sı ile de değil.tümüyle.haritada gördüğünüz yavrusunu elinde tutan anne ördek görüntüsüyle seviyorum.

güzel ülkemin güzel şehirlerinin hepsini görme şansım oldu şu yaşıma kadar. objektif değerlendirmeler de yaptım hatta.ama gerçekten objektif oldum.ve İzmir hep ilk sırada yer aldı benim için. beni köyümün yağmurlarında yıkasınlar dercesine nerde ölürsem öleyim burda olmak istiyorum. hatta hep burda olmak istiyorum. her zaman burda hep burda..diğer güzel şehirlerimiz de var tabii ki yaşanılası,gidilip görülesi,gezilesi..ama İzmir..ne bileyim bi başka.insanıyla,güzelliğiyle,tümüyle..

bugün kar yağdı İzmir'e.ohoo herkeste bir çoşku bir sevinç aldı gitti.mutlu olduk bildiğin.üniversite yaşantım boyunca kara doymuş bi insan olarak söylüyorum bunu ben bile sevindim yahu.içimde bi çocuk hoplayıp zıpladı resmen.hatta otobüs beklerken annesine kartopu atmaya çalışan minik bi kız çocuğunun sevincine bile ortak oldum.ben ilk defa kar görüyorum ablaaa dedi bana.kimilerine göre görgüsüz de olduk gerçi ama ne yapabiliriz.şimdi siz görgüsüz dediniz diye biz de mi çirkinleşelim.ayıp yapmayız zaten.1 günlük sevincimiz böyle sürdü bi daha ne zaman görürüz bilmem.ama bildiğim bişey var İzmir'e kar çok yakıştı.gerçekten..
(gözümden kaçmayan bir şey daha vardı ki belediyemiz sanki sürekli kar yağıyomuş da alışmışız gibi nasıl çalışıyordu anlatamam.bu da sürekli kar yağan ama belediyesi de iş yapmayan illere bi örnek olsun madem.)

başka şehirlerle kıyaslama olayına girmicem.giremem.girmem de zaten.kıyaslamam bile yani o anlamda.beğenmeyenin canı sağolsun beğenenden de allah razı olsun diyelim tatlıya bağlayalım.kimse sevmek zorunda değil tabii.en azından biz kendi şehrini yüceltip ayy İzmirde ne var allah aşkına diyenleri de (ki böyle bişey demeleri mümkün değil. hani bi Ankara olur tamam.ama İzmir diyoruz yani mümkün değil böyle bi cümle sarfetmek.) bağrımıza basıyoruz.yani başkaları gibi e yaşama kardeşim o zaman git demiyoruz.

ve son olarak;
ben bu şehirde mutluyum
ben bu şehirdekilerle mutluyum
ben bu şehri seviyorum
ben bu şehirdekileri seviyorum...
sevgiler,saygılar efendim.