kimseyi üzmek istemem.üzemem de.ama herkes benim gibi değil
sanırım.sahi nasıl beceriyorlar insanlar birini üzmeyi? nasıl
becerebiliyorlar bu kadar vurdumduymaz olmayı? acaba kötü bi insan olsam
herşey çok mu güzel olurdu? ya da vurdumduymaz olsam?
bazen
düşünmüyor değilim kötü bi insan olmayı.düşünüyorum,ama yapamıyorum.ve
aklıma hemen kötü olan insanlar nasıl kötü olmayı başarabiliyor sorusu
geliyor.acaba çok çaba sarfediyorlar mıdır?sanırım..
onlar
kötülükleriyle uğraşadursunlar bi yandan da iyi olan insanların var
olduğunu görmek ve bilmek umut verici aslında.ama yine de heryerde
rastlanılmıyor bunlara.bulunmaz hint kumaşı mübarek.
keşke
iyilerle iyileri kötülerle kötüleri bir araya getirebilseydik.bir
iyinin yanına bir kötü gitmiyor çünkü.olmuyor.iyi olan arada kaynayıp
gidiyor.çok yazık oluyor. ama bu iyiler de biraz salak oluyor
canım.şimdi sen onun kötü olduğunu bile bile dibinden ayrılma.sonra
üzül.e oldu mu?olmadı.akıllı ol biraz aç gözünü.çünkü o seni üzerken içi
hiç sızlamayacak.halini düşünmeyecek.bıraktığı gibi kalacaksın ama o
senin ne halde kaldığını umursamayacak.hayat bu.hayat böyle.ama bi
yandan da bişeyler borçluyuz sanırım bu kötü insanlara.onlar olmasaydı
iyilerin değeri hiç bilinmeyecekti.hoş,şimdi de ne kadar biliniyor ondan
da şüpheliyim ya.neyse o konuya da sonra değiniriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder