bu geceki ikinci yazım.neler oluyor bilemiyorum.ama formumdayım bugün belli.neyse.
ben bugün hala oldum bu arada.not olarak geçelim bunu da.
pazar günü annem ve babam beni görmek için yanıma geldi.nasıl mutlu oldum böyle ben.yüzümde güller açtı.sonra o güller,onlar gidince gözyaşlarımla sulandı orası ayrı.
neyse.
en sevdiğim yanım artık hiç birşeyi eskisi kadar kafama takıp da kendimi üzmemem.demek ki artık büyüyorum.misal bugün en yakınlarımdan biri beni üzdü.ama ben o kadar da etkilenmedim.yuttum gitti.demek ki neymiş büyüyormuşuz zaman geçtikçe.
ben bazen böyle yazılar yazıyorum hayatımda olmayan şeylerle ilgili.ama onların hepsi empati.empati kurmakta üzerime tanımam gerçekten.o yüzden başkalarının hislerini döküyorum bazen.onların yaşadıklarından yola çıkarak yazıyorum.aslında güzel bişey.bana malzeme çıkıyor.çünkü hayatımda yazı veya şiir yazacak kadar olağanüstü bi durum olmuyor hiç.olmadı.olmayacak da biliyorum.fazlasıyla düz bi insanım çünkü.hayatım düz yani.normal.olması gerektiği gibi.memnunum da böyle ben aslında.neyse.
şimdi bi öğrenci evinden kaleme alıyorum bunları.
ev sahibi de pinti mi pinti.cimri mi cimri.kalorifer yakmıyor kadın yahu.donuyoruz bildiğin.
bi arkadaşım var benim çok severim onu adı befe.candır o.bitanedir.dertli bu aralar.kıyamam.çok paraleliz zaten biz onla.
arada saçmalamalı,melankolikli yazılar yazsam da genel olarak iyi ve mutlu bi insanım.kendimi seviyorum.ailemi seviyorum.dostlarımı seviyorum.teşekkürler...
kendimi anlatma çabam da nedir bilemedim.takıntılıyım bu konuda.kendimi tam ifade edemediğimi düşününce sinirleniyorum.napayım.anlatmaya çalışıyorum daha derinlemesine.sonra ya daha çok batırıyorum ya da başarıyorum.zaten iki seçenek var.saçmaladım evet.
saçmalamalarım sürecek.
böyle de kendimle barışık bi insanım.
her halimle seviyorum kendimi ama ben.
dinlediğiniz için teşekkürler..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder